Recenzja: After 2 (After We Collided, reż. Roger Kumble, 2020)

„Zmierzch bez wampirów”, „Grey dla nastolatków”, „Orgia hollywoodzkiego nepotyzmu” (Ralph Fiennes jest wujkiem Hero Fiennesa-Tiffina, a Katherine Langford jest siostrą Josephine Langford) – Takie epitety głównie przychodzą mi na myśl, gdy próbuję sobie przypomnieć pierwszą część After. No pamiętam jeszcze, że było tam sporo cytatów z klasyki literatury i że film był adaptacją fanfica o One Direction wydanego na Wattpadzie, ale tak to chyba na całe szczęście niewiele pamiętałem z tego filmu. Coś mnie jednak podkusiło, żeby obejrzeć w kinie sequel, nie wiem do końca, czy to było podwyższenie kategorii do R, które mogło umożliwić twórcom pokazanie zdecydowanie odważniejszych scen, czy zmiana reżysera na Rogera Kumble, który kiedyś wyreżyserował Szkołę uwodzenia, do której mam spory sentyment, a może był to jakiś wrodzony masochizm? Pewnie wszystkiego po trochu, ale w sumie cieszę się, że After 2 obejrzałem, bo mogę Was ostrzec przed tym filmem. Jest on bardziej toksyczny niż wszystkie Greye i Zmierzchy razem wzięte.

Historia zaczyna się bodaj w miesiąc po pierwszym filmie. Wydaje się, że związek Tessy i Hardina rozpadł się na dobre, ale no jak wszyscy wiemy, nie mogłoby być sequela, gdyby do siebie nie wrócili, a więc już po pierwszych 15-20 minutach filmu wszystko się zmienia, reszta filmu też jest oparta na tak kalejdoskopowych zmianach.

Widzieliście tę historię pewnie dziesiątki razy, więc raczej annałów fabuły nie będę opisywać, ale ostrzegam, że dalej mogą się pojawić pewne kawałki, które mogą być uznane, przez co wrażliwszych za spoilery. Po prostu chcę skupić się na najbardziej żenujących momentach filmu, a trudno je opisać samymi ogólnikami. After 2 jest tak pełne nielogiczności, scenariusz jest tak niespójny, że zapewne można by napisać tutaj analizę na kilkadziesiąt stron, ale postaram się być w miarę możliwości zwięzły. Niespójność można złożyć na karb niedoświadczonej scenarzystki (autorka wattpadowego oryginału Anna Todd), ale to nie ona jest największym problemem filmu, a jest nim ogromna toksyczność, a powiedziałbym wręcz, że After 2 może być filmem szkodliwym dla widza. Takie sądy zdarzają mi się bardzo rzadko, więc postaram się to należycie uargumentować.

Pierwsza lampka ostrzegawcza zapaliła się u mnie już prawie na początku filmu. Dochodzi do sytuacji, w której pijana Tessa dzwoni do swojego byłego, Hardina, żeby wzbudzić w nim zazdrość. Chłopak przyjeżdża do jej pokoju hotelowego i zastaje ją w dwuznacznej sytuacji ze swoim byłym znajomym (a obecnie współpracownikiem Tessy) Trevorem (Cole Sprouse). Dochodzi oczywiście do sprzeczki, Hardin wyrzuca trzecie koło u wozu z pokoju, ale to nie jest do końca istotne, takich scen pewnie widzieliście dziesiątki, jak nie setki, razy w filmach. Istotne jest, że po całej sytuacji Hardin poucza Tessę, że nie może dawać się wykorzystywać mężczyznom po pijaku, po czym… sam to robi i uprawia z nią seks. Serio. Hardin z pozera, jakim był w pierwszym filmie ewoluował obleśnego stalkera hipokrytę. Jestem ciekaw czy właśnie za takimi chłopakami szaleją nastolatki, które są głównym targetem tej serii. Byłoby to „trochę” niepokojące.

Jeszcze bardziej niepokojące jest jednak zachowanie bohaterki z końcówki filmu. Napiszę trochę ogólnie, żeby nie zdradzać za wiele tym, którzy idą na ten film dla historii (są tacy?): dochodzi do sytuacji, w której jeden z męskich bohaterów podejmuje bez wiedzy głównej bohaterki decydującą o jej życiu decyzję. To jednak nie o samą w sobie sytuację chodzi, bo takich motywów w kinie jest na pęczki, ale o reakcję Tessy, która jest groteskowo nierealistyczna i po prostu może być szkodliwa dla chłonących ekranowe treści nastolatek. Dziewczyna reaguje po prostu z uśmiechem typu „nic wielkiego” i temat zostaje całkowicie ucięty, jakby nic się nie stało. Takiej pochwały pasywności w filmie na podstawie książki napisanej przez kobietę się nie spodziewałem, chyba nawet w żadnym Zmierzchu czy Greyu nie było aż tak jaskrawego przypadku.

To oczywiście nie koniec grzechów scenopisarskich, bo film jest pełen, chociażby samorozwiązujących się problemów (na przykład w jednej scenie dochodzi do awantury pomiędzy dwoma postaciami, a w kolejnej już jest ok bez większego wytłumaczenia), ale nie mam zamiaru tutaj wszystkiego analizować, dałem Wam próbkę tego jak bardzo według mnie ten film jest toksyczny i szkodliwy. Nie lubię prawić kazań, ale to tak jaskrawy przykład, że po prostu czuję się w obowiązku ostrzec widzów.

Muszę też wspomnieć, że ci widzowie, którzy chcą iść na After 2 dla pikantnych scen seksu, będą ogromnie rozczarowani. Wprawdzie film ma fabułę niewiele lepszą od przeciętnego filmu pornograficznego (a pewnie znajdą się pornosy z lepszą fabułą), ale mimo podwyższenia w stosunku do jedynki kategorii wiekowej (z PG-13 na R) aktorzy nie pokazują więcej ciała, niż możemy zobaczyć w przeciętnym filmie dla nastolatków. Goły tors męskiego bohatera i to by było na tyle. Oczywiście sceny seksu są, ale no nic odważnego.

Szkoda mi trochę dwójki głównych aktorów, Hero Fiennesa-Tiffina i Josephine Langford, bo widać, że się starali coś tutaj zagrać (serio) mimo miernego skryptu. Niestety to jeszcze prawdopodobnie dla nich nie koniec męczarni z tą marką, bo jest aż 5 książek w cyklu „After”, a sequel kończy się na idiotycznym cliffhangerze, który po prostu musi być rozwiązany. Taka zapowiedź brzmi trochę jak groźba karalna i to tego typu, za który nasz Kodeks Karny przewiduje karę nawet dwóch lat więzienia.

PS. Czy tylko mi Josephine Langford przypomina w tym filmie młodą Melisse Joan Hart (jakby ktoś nie wiedział, to Sabrina z Sabrina: Nastoletnia czarownica)?

Gatunek: Melodramat
Reżyseria: Roger Kumble
Scenariusz: Anna Todd, Mario Celava
Obsada: Josephine Langford, Hero Fiennes-Tiffin, Dylan Sprouse, Charlie Weber, Louise Lombard
Dystrybucja: Monolith Films
Polska data premiery: 11.09.2020
Czas trwania: 105 minut